Siła plastiku

-- środa, 08 lipiec 2009

Przewodzące tworzywa sztuczne można nadrukowywać na tworzywie elastycznym, by można było wytwarzać prąd z energii słonecznej.

Siła Kwiatów była paliwem lat sześćdziesiątych. Teraz przygotujcie się na Siłę Plastiku!

Technologie słoneczne trzeciej generacji wykorzystują zaawansowane technicznie materiały, w tym przewodzący plastik, celem uzyskania akceptowalnych poziomów wydajności i możliwości projektowych, których nie można osiągnąć, stosując krzem.

Dwa z podstawowych programów w rządowej Inicjatywie Słonecznej Ameryki (Solar America Initiative - SAI) biorą na cel technologie służące do produkcji zintegrowanych z budynkiem, organicznych fotoogniw. Jednym z programów kieruje Konarka z Lowell w stanie Massachusetts, a drugim Dow Chemical z Midland, Michigan. Celem SAI jest stworzenie do roku 2015 sieci dostarczającej prąd za mniej niż 10 centów za kilowatogodzinę. Prąd z sieci kosztuje teraz około 8 centów za kilowatogodzinę, a moc generowana przez obecnie dostępną technologię słoneczną kosztuje trzy razy tyle.

Jednym z nowatorskich, ale kosztownych produktów wykorzystujących technologię Konarki jest parasol słoneczny wyposażony w elastyczne panele słoneczne, dostarczające lokalnie prąd dla laptopów, telefonów komórkowych lub innych zastosowań konsumenckich. Już stosuje się je na zewnętrznych tarasach kawiarń w dobrze nasłonecznionych miejscach i w pobliżu basenów.

Te wczesne modele kosztują 10 000 dolarów - twierdzi Joe McKenna, wiceprezes wykonawczy firmy SkyShades z Longwood w stanie Floryda. Mam nadzieję, że gdy wzrośnie wielkość produkcji, uda mi się obniżyć cenę do 7500-8000 dolarów. Pierwsze egzemplarze są zawsze trochę droższe. Same parasole kosztują 5200 dolarów, jako że jest to konstrukcja i trzeba ją przymocować do odpowiedniej podstawy.

Elektryczność w elastycznych panelach słonecznych pochodzi z Power Plastic, opatentowanego i okrytego tajemnicą materiału. Przegląd patentów Konarki ukazuje, że znaczna część jej pracy skoncentrowała się na polimerach sprzężonych, które zachowują się jak metalowe przewodniki i półprzewodniki. Polimery zawierają przynajmniej następujące związki: politiofeny, polialkilotiofen, PDHTT, politienylenowinyleny i pochodne polifluorenu.